Badanie przewodnictwa elektrycznego jako metoda diagnozowania próchnicy

Przewodnictwo elektryczne nie zachodzi, lub zachodzi w sposób ograniczony na zdrowych powierzchniach zębowych. Wykrycie próchnicy, bądź stwierdzenie jej nieobecności, zależne jest więc od stopnia mineralizacji bądź demineralizacji powierzchni zębowych. Tkanki, które objęte są już procesem demineralizacji, wykazują zmniejszony opór elektryczny ze względu na zwiększoną porowatość oraz większą zawartość wody w porach.

Badanie to wykonać można za pomocą dwóch urządzeń: Electronic Caries Monitor (ECM) oraz Electrical Resistance Monitor (ERM). Obydwa urządzenia potrafią rozróżnić początkowy stopień demineralizacji od zaawansowanego. Dzięki emitowanemu przez nie prądowi zmiennemu, badają stopień przewodnictwa elektrycznego w tkankach zmineralizowanych. Przed badaniem należy zadbać o dokładne wysuszenie badanej powierzchni zęba oraz dziąsła, gdyż w tych miejscach umieszczane sa elektrody. Badanie jest czasochłonne jednak jego czułość wynosi nawet 96% a swoistość do 77%. Jedynym problemem diagnostycznym dla tej metody mogą stać się zęby z wypełnieniami amalgamatowymi.[1]