Powstawanie i diagnoza próchnicy

Zdrowe zęby są translucentne (przezroczyste/prześwitujące) oraz posiadają mikropory w szkliwie, których liczba, wraz z powtarzającymi się procesami demineralizacji, wzrasta. Prowadzi to do zmiany wartości refrakcji szkliwa, co uznawane jest za pierwszą oznakę próchnicy.

Postępujące i powtarzające się procesy demineralizacji prowadzą do coraz większej porowatości zębów, w rezultacie skutkując powstaniem ubytku. Wczesna próchnica wyglądem więc przypomina powierzchnię pokrytą śliną. Metoda wizualna jest metodą diagnozowania ubytków zębowych systemu IDC AS, która jest o tyle łatwa do wykonania, że wystarczy jedynie kilkusekundowe osuszenie zęba sprężonym powietrzem i powierzchnia gotowa jest do oględzin.

Do badania można również użyć okrągło zakończonej sondy. Na podstawie tego badania określa się stopień zaawansowania próchnicy opierając się o następująca skalę:

• 0 – Brak ubytku,
• 1 – Widoczny tylko osuszony ubytek,
• 2 – Widoczny ubytek na wilgotnej powierzchni,
• 3 – Umiejscowione uszkodzenie w szkliwie,
• 4 – Umiejscowione uszkodzenie w szkliwie + ściemniała zębina
• 5 – Wyraźny otwór + ściemniała zębina + ubytek,
• 6 – Rozległy, wyraźny ubytek.[1]