Przyszłość biomateriałów stomatologicznych

Dziedzina biomateriałów przyniosła wiele nowych możliwości, szczególnie w ubiegłym wieku, po 1950 roku, kiedy to poznano nowe metody opracowania ubytków, na przykład, opracowania z zastosowaniem wysokich obrotów, przy wykorzystaniu wierteł z węglików spiekanych czy materiały kompozytowe. Ocena tego typu materiałów, została poszerzona o bardzo ważny aspekt, a mianowicie, o obserwację ich interakcji z tkankami jamy ustnej. W 1971 roku, Rada do Spraw Materiałów Dentystycznych i Urządzeń, określiła standardy oceny biologicznej materiałów dentystycznych, stosowanych w leczeniu ubytków.

Narodowy Departament Zdrowia i Żywienia, w 1996 roku udostępnił raport, z którego wynika, że w perspektywie czasu, osoby po 20stym roku życia nie będą wymagały tak częstych jak wówczas interwencji w ramach ruchomych uzupełnień, jednak perspektywa ta zmieni się na rzecz uzupełnień części uzębienia lub pojedynczego zęba, które mogą występować znacznie częściej. Bazując na tym założeniu, nie można pominąć działań prewencyjnych w ramach higieny jamy ustnej oraz świadomości społecznej na temat przyczyn i metod zapobiegania chorobom uzębienia. Stąd też, prognozowana przyszłość stomatologii, koncentrować się powinna na działaniach związanych z walką z ubytkami zębowymi w odpowiedzi na większa potrzebę odtwórczą zębów z próchnica korony lub próchnicą korzenia.

Zgodnie z przewidywaniami, następuje progres w poszukiwaniach biomateriałów odtwórczych, ze szczególnym uwzględnieniem strony estetycznej, w odniesieniu nie tylko do zębów przednich, ale również i tylnych. W procesie pozyskiwania nowych rozwiązań nie pominięto również materiałów wiążących czy też mocujących biomateriały do zęba poddawanego procesowi odtwarzania ubytku. Potrzeba związana z uzupełnieniami pojedynczego zęba, również jest powodem do poszukiwań nowych, ulepszonych rozwiązań w zakresie implantów zębowych oraz materiałów pozwalających na zachowanie ich powierzchni w doskonałej kondycji. Bardzo ważnych elementem tego procesu jest osteointergacja, czyli zintegrowanie się implantu zębowego z kością pacjenta.

Dodatkowym aspektem związanym z poszukiwaniem ulepszonych rozwiązań w dziedzinie biomateriałów, jest rozwój testów in vitro, co wynika bezpośrednio z potrzeby głębszego powiazania inżynierii biomateriałowej z biologią. Niezbędne i nieodzowne staje się zmaksymalizowanie biokompatybilności komponentów implantologicznych z materiałem tkankowym pacjentów. Stąd też konieczne jest podjęcie badań w zakresie regeneracji tkanek oraz charakterystyki powierzchni materiałów mających mieć zastosowanie w leczeniu ubytków zębowych lub w zakresie implantów zębowych. Nieuchronne jest, więc szukanie nowych punktów wspólnych z różnych dziedzin nauk medycznych oraz technicznych. [1]