Zęby zatrzonowe – rzadkie przypadki

Hiperdoncja to określenie, którym opisuje się zaburzenie genetyczne polegające na zwiększonej liczbie zębów, jakie posiada człowiek w jamie ustnej. Jest to sytuacja spowodowana nadczynnością listewki zębowej, co uważa się za wynik aberracji podczas inicjacyjnego lub poliferacyjnego stadium rozwoju zawiązka zęba. Zjawisko hiperdoncji może może mieć różnoraki charakter – może ono występować pod postacią dodatkowych zębów o prawidłowym kształcie lub też określać zęby nadliczbowe, których budowa jest nieprawidłowa. Szacuje się, że zjawisko to obejmuje od 0,1% do 3% populacji, a jedną z postaci hiperdocji są zęby zatrzonowe o prawidłowej lub szczątkowej budowie.

Drugie co do częstości występowanie zęby nadliczbowe – zęby zatrzonowe – pojawiają się w 0,02% do 3% przypadków w populacji. Z racji faktu, że zęby pojawiają się w szczęce, a nie w jamie ustnej, wykrywane są zwykle przypadkowo podczas wykonywania zdjęcia rentgenowskiego [1].

Najczęściej spotyka się pojedyncze zęby zatrzonowe, które położone są dystalnie względem zębów mądrości. Ich obecność diagnozowana jest zarówno w dolnym, jak i w górnym łuku zębowym [2].

Czwarte zęby trzonowe (czyli zęby zatrzonowe) położone są zwykle w przedłużeniu łuku zebowego, a swoim kształtem przypominają trzecie zęby trzonowe [3].

Zanim zapadnie decyzja o ewentualnej, chirurgicznej interwencji, należy uwzględnić takie czynniki, jak ustawienie w łuku zębowym, które powoduje nieprawidłowości w ułożeniu zębów stałych, torbiele, ropnie, przetoki, choroby, jakimi dotknięte jest przyzębie oraz ewentualne dolegliwości neuralgiczne. Niekiedy interwencja chirurgiczna nie jest dobrym rozwiązaniem, stąd pozostaje okresowe monitorowanie z częstotliwością zależną od stanu pacjenta [1].